Gewoon

We zijn gewoon terug in Nederland. En er blijkt als leraar niet alleen over je gepraat, maar ook gewoon geschreven te worden.

Om met het eerste te beginnen: afgelopen donderdag zetten we na een redelijk verlopen vlucht van 30 uur voet op Nederlandse bodem. Het is fijn om familie en vrienden weer te zien! De afgelopen weken hebben we in Nieuw-Zeeland al onze spulletjes (inclusief de campervan) verkocht en veel kleinere spullen zijn naar de tweedehandswinkel gegaan. Gelukkig hadden gasten de afgelopen maanden al veel spulletjes meegenomen naar Nederland (dank!), dus paste alle bagage makkelijk in onze tassen.

In onze laatste weken werd ik door een Nederlandse dame (die net naar Nieuw-Zeeland was verhuisd) attent gemaakt op een boekje, waarin werd gesproken over een Nederlandse wiskundeleraar in Hastings. “Dat moet jij zijn!”, zei ze. En inderdaad, de moeder van twee Nederlandstalige (oud-)leerlingen blijkt een alleraardigst blog bij te houden (https://leontinedewit.wordpress.com) en heeft die verhalen gebundeld in een boekje. “Met open vizier” kun je hier bestellen en is volgens de achterflap “een boek met humoristische korte verhaaltjes over het alledaagse leven van een Nederlandse die in Nieuw-Zeeland woont”  – inclusief het leven op school, kennelijk. Met toestemming van Léontine kunt u het stukje waar ik attent op werd gemaakt hieronder lezen…

Mijn man is heel gewoon. Alleen qua lengte dan hè, begrijp me niet verkeerd. Je kunt hem niet echt lang noemen. Hij meet een gewone honderdtachtig centimeter. Hij heeft ook geen buitengewone schoenmaat, gewoon maat tweeënveertig. Nederlanders zijn over het algemeen gewoon groot in tegenstelling tot de gemiddelde Nieuw-Zeelands man. Dat blijkt wel weer als wij naar een kennismakingsavond op school gaan afgelopen zomer.

Onze kinderen zitten beiden op Karamu High School. Het is gewoon een bovenmatig goede school. De leerkrachten zijn echt super enthousiast. Daarnaast krijgt de school heel veel geld van de overheid, de boel is recentelijk nog voor een paar miljoen gewoon goed gerenoveerd. De locatie is fantastisch: gewoon om de hoek. Als je de pas erin zet kun je het in vijf minuten lopen, volgens de kinderen. Wij, papa en mama, doen er gewoonlijk zeven minuten over, maar wij zijn gewoon een stukje ouder.

Zoals dat hier in Nieuw-Zeeland gaat op zo’n kennis­makingsavond, houdt de directeur buiten een toespraakje waarna je gewoon op het schoolterrein kennis kan maken met de nieuwe leraren en leraressen van je kind(eren). Dit onder het genot van een ongewoon lekker hapje en drankje. De wat oudere leerlingen die het vak food technology doen, verzorgen dat gewoon.

Zoals gewoonlijk torent mijn man boven al die Kiwi mannentjes uit, maar dan ontwaren wij iemand die echt boven iedereen uittorent. Deze man is zo groot, ik denk wel twee meter… dat móét gewoon een Nederlander zijn! En inderdaad, het is de nieuwe wiskundeleraar. Vers aangekomen, we herkennen het accent meteen. De goeie man is blij dat hij in z’n eigen taal kan praten. Het is nog een jonkie, nét geëmigreerd, en ach Nederlanders… wij begrijpen elkaar gewoon. Hij gaat onze beide kinderen les geven! We zijn reuze benieuwd of hij gewoon Nederlands zal gaan praten met onze kinderen. Gedurende het schooljaar komen we erachter dat hij alléén maar Nederlands tegen ze praat. En ook hun rapport schrijft hij gewoon in het Nederlands. Dat is ongewoon als je op een Engelstalige school zit.

Onze dochter is niet alleen in haar wiskundeklas. Natuurlijk niet, er zijn ook andere leerlingen, maar die zijn gewoon Nieuw-Zeelands, behalve een Nederlandse jongen, maar die is gewoon super vervelend, schijnt… Vandaag was het gewoon zo erg dat de leraar gewoon in het Nederlands tegen hem uitvaart. Hij zegt onder andere dat hij boos is. Zo laaiend dat hij hem zelfs de klas uit stuurt en zelf moet hij ook even de klas uit, gewoon om af te koelen. Terwijl de leraar op de gang tot tien staat te tellen, kijkt de hele klas mijn dochter belangstellend aan. Wat heeft hij gezegd? Hij is gewoon verschrikkelijk boos, vertelt ze. Maar hoe zeg je dat dan precies in het Nederlands? Kun je dat eens even fijn voor ons herhalen? Natuurlijk vertelt ze gewoon gewillig hoe boos in het Nederlands klinkt.

Als hij weer binnenkomt zegt de vriendin van onze dochter heel olijk: ‘Jij bent boos!’ Natuurlijk weet onze Nederlandse leraar meteen wie verantwoordelijk is voor deze uitspraak: onze dochter. Hij kan gewoon niet boos blijven, bij schiet zelfs in de lach. Ach, hij leert iedereen gewoon wiskunde en onze dochter leert ze gewoon Nederlands.